Wzgórze Chwały

Lauxema

Był upalny dzień. Jak miałem w zwyczaju wyruszyłem samotnie na obchód lasu. Moja droga prowadziła wzdłuż rzeki umarłych.
Słońce delikatnie odbijało się od czarnej tafli wody, a w niej płyneła esencja życia upiorów.
Dość dawno przyzwyczaiłem się do tego dziwnego stanu życia, ale nie to aktualnie zaprzątało moje myśli.
Myślałem o Skaitakhu. Ten charyzmatyczny wojownik, a zarazem mój przyjaciel, promieniował dziś. Dziwnie jest określić to, że upiór może promieniować. Czułem jakby jego ogromną siłe i ducha. Być może daltego, że Mroczne Przymierze stawało się coraz potężniejsze.

Idąc wzdłuż rzeki zauważyłem wzgórze. Tak słabo znałem jeszcze las, chociaż był mi tak bardzo bliski.
Podchodząc zauważyłem ruch. Czy to drzewa czy też wróg? Ostrożnie zaczełem się skradać. Nie wyczuwałem zła, ale ostrożności nigdy za wiele.
Wtedy to wyszedł mi na drogę Ent. Pierwszy raz zobaczyłem tę szlachetną istote w tym lesie.

"Witaj. Już dawno Cię tu oczekiwaliśmy. Jesteśmy pradawnymi strażnikami tego lasu. Dziś pozostało nas niewielu i pilnujemy tego wzgórza, gdy las oddał sie pod waszą opiekę"

"Pilnujecie? A co takiego szczególnego w tym wzgórzu? I jak to, oczekiwaliście mnie?

"Wszystko zrozumiesz. To jest Wzgórze Chwały, ale dość mówienia. Idź na sam szczyt"

Będąc posłusznym starożytnemu strażnikowi ruszylem ku górze.
Kiedy się tam znalazłem widziałem tylko pustkę. Na tym wzgórzu nic nie było!
Wtedy właśnie ze wszystkich stron zaczął wiać wiatr. Wokół mnie zebrała się ciemność, która mnie pochłoneła. Usłyszałem głos. Niski i dźwięczny. Uspokajał swoim brzmieniem. To był głos lasu.

"Lauxema. Wzgórze to czekało na twoje przybycie.
Tu będzie trwała wieczna chwała największych.
Im będą poświecone Drzewa Pamięci.
Tu będzie trwała wieczna chwała najpotężniejszych.
Im będą poświecone Kamienne Tablice"

Głos, ciemność, wiatr znikł. Pozostałem tylko ja i wzgórze. Wiedziałem, że mam zostać posłańcem by każdy wiedział co się stało i przychodzili oglądać to na własne oczy.